Για μπάνιο πάω

Σύνθεση	:	Απόστολος Καλδάρας
Στίχοι	:	Απόστολος Καλδάρας
Ερμηνεία	:	Στέλιος Καζαντζίδης
Δίσκος	:	Δίσκος 78στρ
Κυκλοφορία	:	1952

Στίχοι

Βρε τι 'ναι τούτο το κακό,
τι φλόγα, τι καμίνι;
Λες κι η Αθήνα άναψε
και φούρνος έχει γίνει.

Καλέ κοπέλα, καλέ κοπέλα
για μπάνιο πάω, κι αν θέλεις έλα.

Αν δε γουστάρεις Φάληρο
τραβάμε για Γλυφάδα,
δικά μου όλα τα έξοδα
και γλέντι και βαρκάδα.

Καλέ κοπέλα, αν θέλεις τσάρκα
πάρ' το μαγιό σου κι έμπα στη βάρκα.

Θα πάρεις τη δροσίτσα σου
κι ό,τι ποθεί η ψυχή σου
κι όταν χορτάσεις, μια και δυο,
γυρνάς για το τσαρδί σου.

Καλέ κοπέλα, καλέ κοπέλα
για μπάνιο πάω, κι αν θέλεις έλα.

Επανεκτελέσεις

1990. Χρήστος Μητρέντζης - Χορωδία, ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΚΑΛΔΑΡΑ

1993. Χρήστος Κανελλόπουλος, Ο ΠΑΙΖΩΝ

Πληροφορίες

Το πρώτο τραγούδι του Καζαντζίδη. Στα μπουζούκια και στα φωνητικά είναι ο Απόστολος Καλδάρας και ο Γεράσιμος Κλουβάτος.

Το καλοκαίρι του '51^[1], είχε κάνει μεγάλη επιτυχία ο περίφημος Μανώλης Τραμπαρίφας, ένα αρχοντορεμπέτικο τραγούδι του Μιχάλη Σουγιούλ, με στίχους του Αλέκου Σακελλάριου και του Χρήστου Γιαννακόπουλου. Τόση ήταν η επιτυχία του τραγουδιού, που το καλοκαίρι του '52 δυο επιθεωρήσεις της εποχής πήραν τον τίτλο τους από αυτό. Η μία, «Βρε Μανώλη Τραμπαρίφα» ανέβηκε στο Ακροπόλ από τους συγγραφείς του τραγουδιού και η άλλη «Το κορίτσι θέλει θάλασσα» ανέβηκε στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά από τον Βαγγέλη Λυκιαρδόπουλο. Τι καλύτερο λοιπόν για τον πρωτοεμφανιζόμενο Καζαντζίδη, να πει ένα "πιασάρικο" τραγούδι, με εξασφαλισμένη επιτυχία.

Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν έτσι. Το τραγούδι αποδείχθηκε αποτυχία, και δεν κατάφερε να πουλήσει ούτε 300 κομμάτια, που ήταν τότε το όριο για να βγάλει η εταιρεία τα έξοδά της. Παράλληλα, ο Νίκανδρος Μηλιόπουλος, παραγωγός της Columbia, έριξε όλο το φταίξιμο της αποτυχίας στον Καζαντζίδη, για τον οποίο έλεγε ότι "δεν κάνει ούτε για να βελάζει"! Σ' αυτό βέβαια δεν είχε και πολύ άδικο, καθώς η φωνή του Καζαντζίδη παράπαιε μεταξύ Τάκη Μπίνη και Πρόδρομου Τσαουσάκη, αλλά την μεγαλύτερη ευθύνη είχε ο Απόστολος Καλδάρας, που δεν "δασκάλεψε" σωστά τον ερμηνευτή. Επί πλέον χρησιμοποίησε ένα θέμα, που μπορεί να είχε απήχηση στην αστική Αθήνα της εποχής, όπως ο Μανώλης Τραμπαρίφας (κιθάρες, ντέφια και βιολιά / και ξάπλες στην ακρογιαλιά / απόψε που υπάρχουνε τα τάληρα / βρε μάγκες θα οργώσουμε τα Φάληρα) αλλά αυτές οι "κραιπάλες" δεν μπορούσαν να αγγίξουν τα λαϊκά στρώματα, στα οποία απευθύνονταν αυτού του είδους οι τραγουδιστές και οι μουσικοί. Τον κόσμο της συνοικίας, της περιφέρειας, της εσωτερικής μετανάστευσης και των πολιτικών διώξεων.

Ευτυχώς, λίγους μήνες αργότερα ο Γιάννης Παπαϊωάννου, με την υποστήριξη του Στέλιου Χρυσίνη, που είχαν διαγνώσει το ταλέντο του Καζαντζίδη, θα τον ξαναβάλουν στο στούντιο, για να τραγουδήσει τις «Βαλίτσες» («Δε θέλω το κακό σου»). Αυτή ήταν η αρχή της λαμπρής καλλιτεχνικής πορείας του Στέλιου...

____________________________

[1] NATIONAL GEOGRAPHIC: «ΛΑΪΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ - Η ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ» τομ. 1, Εκδ. ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΙ, 2010