Ξανθή αγαπημένη Παναγιά

Σύνθεση	:	Τόλης Βοσκόπουλος
Στίχοι	:	Ηλίας Λυμπερόπουλος
Ερμηνεία	:	Τόλης Βοσκόπουλος
Δίσκος	:	Δίσκος 45στρ
Κυκλοφορία	:	1972

Στίχοι

Για σένα,
που έστρωσα χαλί τη καρδιά
κοιτάω τα σύννεφα,
κοιτάω τα πέλαγα, τη γη, το βοριά,
μεγάλη, χαμένη μου, ξανθή Παναγιά.

Ποιος άνεμος, ποιο κύμα σ' έχει πάρει;
Ποια θάλασσα πικρή και ποια στεριά;
Και κλαίει ματωμένο το φεγγάρι
για κάποιο προδομένο παλληκάρι
ξανθή, αγαπημένη Παναγιά.

Πληροφορίες

Συμπεριλαμβάνεται επίσης στον προσωπικό δίσκο του Βοσκόπουλου «ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΓΑΠΗΣ», που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά.

Το τραγούδι γράφτηκε το 1971 για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αλλά δεν συμμετείχε. Το επανέφερε ο Βοσκόπουλος στο Φεστιβάλ του 1972, όπου το ερμήνευσε ο ίδιος, αλλά κατέληξε σε αποτυχία (ήρθε ένατο σε δέκα συμμετοχές και αποκλείστηκε από την τελική φάση όπου προκρίνονταν πέντε). Σε συνέντευξή του την ίδια χρονιά^[1] έδωσε τη δική του εξήγηση για την αποτυχία: «Ήταν όλα φτιαχτά. Δεν το λέω επειδή απέτυχα (...). Οι άνθρωποι του Φεστιβάλ, οι άνθρωποι της επιτροπής, δεν ήθελαν να κερδίσω βραβείο. Με ήθελαν μόνο για να γεμίσω το Παλέ ντε σπορ. Για να πουληθούν όλα τα εισιτήρια...».

Και παρακάτω εξηγεί πώς αποφάσισε να συμμετάσχει ο ίδιος ως ερμηνευτής: «Ήλθε ο Στέας στο θέατρο "Βέμπο" και με παρακάλεσε να πάρω μέρος στο Φεστιβάλ. Εγώ του είπα ότι δε θέλω να συμμετάσχω, έπειτα από αυτό που έγινε πέρυσι. Ο Στέας είπε ότι έγινε λάθος τότε. Είπε ότι η επιτροπή (στην οποία και αυτός μετείχε) είχε πει: Άσ' τον τον Βοσκόπουλο για φέτος (1971) γιατί θα καταντήσει το πράγμα μια μονότονη ιστορία (σ.σ. επειδή είχε πάρει το 2ο βραβείο το 1969 με το τραγούδι "Εκείνη" και το πρώτο βραβείο το 1970 με το τραγούδι "Αδέλφια μου αλήτες πουλιά"). Έτσι, έβαλαν το τραγούδι μου "Ξανθή αγαπημένη Παναγιά" στην άκρη χωρίς καν να το ακούσουν. Αυτά μου είπε ο Στέας κι επέμενε να ξεχάσω ό,τι έγινε, γιατί το '71 το Φεστιβάλ ήταν πεσμένο και χρειαζόταν προσπάθεια για να σταθεί ο θεσμός. Εγώ, πικραμένος ακόμη περισσότερο, ύστερα από αυτές τις εξηγήσεις (ότι το τραγούδι μου κόπηκε χωρίς καν να το ακούσουν) και επειδή ήθελα να δικαιωθώ, ζήτησα να διαγωνισθώ ακριβώς με αυτό το τραγούδι (...). Δέχθηκε ο Στέας, υπό τον όρο ν' ανέβω εγώ στη Θεσσαλονίκη και να το τραγουδήσω. Είπα εντάξει. Και όπως έμαθα αργότερα, το πέρασαν αυτή τη φορά χωρίς να το ακούσουν!»

____________________________

[1] Περιοδ. «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», τεύχ. 971, 17 Νοεμβρίου 1972