Ιδανικοί αυτόχειρες

Σύνθεση	:	Δήμος Μούτσης
Στίχοι	:	Κώστας Καρυωτάκης
Ερμηνεία	:	Χρήστος Λεττονός
Δίσκος	:	ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ
Κυκλοφορία	:	1975

Στίχοι

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
παίρνουν τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα κι έπειτα σέρνουν
σέρνουν για τελευταία φορά τα βήματά τους.

Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.

– Όλα τελείωσαν, ψιθυρίζουνε, τώρα.

Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε τα δέντρα,
τα παιδιά, πέρα τη φύση, πέρα, πέρα,
πέρα τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
για κείνον που θα κλαίει, θα κλαίει και θα διαβάζει.
Αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο.

Βλέπουν στον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
"όλα τελείωσαν" ψιθυρίζουν "τώρα",
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος.
Κατά βάθος, κατά βάθος...

Πληροφορίες

Ποίημα από την δεύτερη ενότητα της συλλογής «Ελεγεία και σάτιρες», του 1927. Εδώ ακολουθώ την προσαρμογή των στίχων που έχει κάνει ο Μούτσης στη μελοποίησή του, όχι το πρωτότυπο ποίημα.

Αντίθετα, πιστή στο ποίημα είναι η μελοποίηση που έκανε ο Λουκάς Θάνος, στον δίσκο του 1978 «ΣΑΛΠΙΣΜΑ», με ερμηνευτή τον Νίκο Ξυλούρη. Οι στίχοι:

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.

Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.

Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
"όλα τελείωσαν" ψιθυρίζουν "τώρα",
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος.

Με ροκ ματιά είδαν το ποίημα οι Osmosis στον δίσκο τους «ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ», του 1999. Δεν το έχω ακούσει όμως για να ξέρω αν έχουν διαφορές στην απόδοση των στίχων.