Σαν παραμύθι

Σύνθεση	:	Νίκος Χατζηαποστόλου
Στίχοι	:	Ιωάννης Πολέμης
Ερμηνεία	:	Μίνα Χατζηαποστόλου
Δίσκος	:	Η ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΧΑΤΖΗΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Κυκλοφορία	:	1969

Στίχοι

Θα το πω σαν παραμύθι:

Μια φορά κι έναν καιρό
μια κοπέλλα αποκοιμήθη
σ' έναν κήπο δροσερό
–όπως λέει το παραμύθι–
κι όλα τ' άνθη ολόγυρά της
εγινήκαν όνειρά της.

Μα σιγά σιγά ενωμένα
τ' άνθη, μες στον κήπο αυτό
σβύσαν και γινήκαν ένα
παλληκάρι ζηλευτό
κι όλο της γλυκομιλούσε
κι όλο την γλυκοφιλούσε.

Κι όταν ξύπνησε η κόρη
κι έφεξε στον ουρανό,
με του νου τα μάτια εθώρει
τ' όνειρό της ζωντανό.
Και παντού ζητούσ' η μαύρη
τέτοιο παλληκάρι νά βρει.

Κι έπειτα λέει το παραμύθι:

Μα του κάκου τέτοια χάρη!
Περιμένει μοναχή,
να φανεί το παλληκάρι
και μαραίνεται η φτωχή!
Ώσπου –λέει το παραμύθι–
μια για πάντα αποκοιμήθη.

Στόλισαν το λείψανό της
ρόδα, κρίνα κι άλλοι ανθοί,
και στον δρόμο τον στερνό της,
τ' αγεράκι ακολουθεί.
Μα το παλληκάρι πού 'ναι;
Όσοι το 'δαν ας το πούνε.

Πληροφορίες

Κατ' αρχάς, λείπουν η δεύτερη και η τρίτη στροφές του ποιήματος, ενώ αρκετά αλλαγμένη είναι και η προτελευταία (τις έχω και τις τρεις πιο κάτω). Άλλες, μικρότερες αλλαγές: η εισαγωγή "Θα το πω σαν παραμύθι" στην αρχή είναι μέρος της πρώτης στροφής, στην οποία δεν υπάρχει η παρενθετική "όπως λέει το παραμύθι". Δεν υπάρχει επίσης η παρεμβολή "Κι έπειτα λέει το παραμύθι" μετά την τρίτη στροφή.

Στίχους του ποιήματος μελοποίησε το 2007 και ο Σώτος Κάππας, στον δίσκο του «REFLECTIONS IN TIME», όπου το ερμηνεύει ο ίδιος με την Μαρία Παπάζογλου στα φωνητικά. Δυο χρόνια αργότερα δε το ερμήνευσε και ο Τάκης Κωνσταντακόπουλος, στον δίσκο CAFE OF DREAMS.

Οι στροφές του ποιήματος που λείπουν από την πρώτη εκτέλεση και ό,τι απόμεινε από το ποίημα, όπως το 'κανε ο Κάππας (εννοώ το 'κανε τραγούδι):

Λείπουν:

Ρόδα, κρίνα ταίρι ταίρι
την πλημμύρισαν φιλιά
άλλο στο λευκό της χέρι
κι άλλο μες στην τραχηλιά
κι άλλο, πιο δροσάτο ακόμα,
τη φιλούσε μες στο στόμα.

Και τ' αγέρι απ' τους κλώνους
της ψιθύριζε στ' αφτί
κάτι πόθους, κάτι πόνους
που πρωτάκουγεν αυτή
και της έφερν' απ΄τα φύλλα
μια γλυκιάς ανατριχήλα.

Η αλλαγμένη

Μα του κάκου! Απελπισμένη,
μέρα νύχτα μοναχή
κλαίει κι ανώφελα προσμένει
και μαραίνετ' η φτωχή!
Ώσπου –λέει το παραμύθι–
μια για πάντα αποκοιμήθη.

Κάππας - Παπάζογλου

Θα το πω σαν παραμύθι:
Μια φορά κι έναν καιρό
μια κοπέλλα αποκοιμήθη
σ' έναν κήπο δροσερό.
Και τα κρίνα ταίρι ταίρι
πέφτανε από ψηλά
πάνω στο λευκό της χέρι
κι άλλα πάνω στα μαλλιά.

Μα σιγά σιγά ένα ένα
τ' άνθη μες στον κήπο αυτό
πιάσαν και γινήκαν ένα
παλληκάρι ζηλευτό.

Και σαν ξύπνησε η κόρη
κι έφεξε στον ουρανό
ήθελε πολύ να είναι
τ' όνειρό της 'ληθινό.
Και τ' αγέρι μες στους κλώνους
της ψιθύριζε στ' αφτί
κάτι πόθους, κάτι πόνους
που πρωτάκουγε αυτή.