| Σύνθεση | : | Γιάννης Σπανός |
|---|---|---|
| Στίχοι | : | Λευτέρης Παπαδόπουλος |
| Ερμηνεία | : | Χάρις Αλεξίου |
| Δίσκος | : | ΟΔΟΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ |
| Κυκλοφορία | : | 1974 |
Στίχοι
Σάββατο κι απόβραδο και ασετυλίνη
στην Αριστοτέλους που γερνάς,
έβγαζα απ' τις τσέπες μου φλούδες μανταρίνι
σου 'ριχνα στα μάτια να πονάς.
Παίζαν οι μικρότεροι κλέφτες κι αστυνόμους
κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ
και φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους.
Τ' Αη-Γιάννη θα 'τανε θαρρώ.
Βγάζανε τα δίκοχα οι παλιοί φαντάροι,
γέμιζ' η πλατεία από παιδιά
κι ήταν ένα πράσινο, πράσινο φεγγάρι
να σου μαχαιρώνει την καρδιά.
Επανεκτελέσεις
1982. Ευγενία Συριώτη, ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΙΚΡΗ
1992. Κώστας Χατζής, ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΧΑΤΖΗ
1994. Ελένη Δήμου, Η ΕΛΕΝΗ ΤΩΝ ΦΕΓΓΑΡΙΩΝ
1995. Μαρία Ρόκα, ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ: ΤΑ ΚΛΑΣΙΚΑ
2005. Ρένα Βλαχοπούλου, ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΝΘΕΤΕΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΑΝΟΣ
Πληροφορίες
Την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε και σε δίσκο 45στρ, ενώ συμπεριλαμβάνεται και στον προσωπικό δίσκο της Αλεξίου 24 ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, που κυκλοφόρησε το 1977.
Η επανεκτέλεση της Βλαχοπούλου είναι νέα ηχογράφηση του τραγουδιού, που είχε ερμήνευσει στο μιούζικαλ «Η Ρένα, ο κοντός και το σόι τους» (1977, θέατρο «REX»).
Σύμφωνα με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο[1]:
"...Για τραγουδιστές είχαμε συνεννοηθεί με τον Μάτσα να χρησιμοποιήσουμε (σ.σ. για όλα τα τραγούδια του δίσκου) τον Πάριο, τον Καλατζή και την ανερχόμενη τότε Χαρούλα Αλεξίου. Φυσικά, το γενικό πρόσταγμα στην υπόθεση έπειτα από μας το είχε ο Πάριος, που το όνομά του ήταν ήδη μεγάλο.
Με αυτό το δεδομένο, ο Σπανός θέλησε να του δώσει την Οδός Αριστοτέλους. Εγώ, όμως, είχα αντίρρηση. Πίστευα μεν ότι ο Πάριος θα το ξεσκίσει το τραγούδι, αλλά ήθελα να βοηθήσουμε και την Αλεξίου, που όλα έδειχναν ότι θα εξελιχθεί σε σπουδαία τραγουδίστρια. Μαζευτήκαμε, τα είπαμε, τσακωθήκαμε, αλλά τελικά, έγινε αυτό που ήθελα. Βοήθησε πολύ πάντως, και ο Πάριος, που μπροστά στην επιμονή μου, υποχώρησε.
Έτσι, το τραγούδι το είπε η Χαρούλα και χάλασε τον κόσμο. Και μάλιστα η ίδια λέει, έκτοτε, ότι από αυτό το τραγούδι κατάλαβε ότι είναι τραγουδίστρια...".
Ενώ, σε άλλη αναφορά του για την ιστορία του τραγουδιού ο Λευτέρης Παπαδόπουλος λέει[2]:
"... Καιρός να πω, ότι η Αργυρώ, δεν γεννήθηκε στη φαντασία μου. Υπήρξε. Ήταν ένα κορίτσι της γειτονιάς μου. Ήταν ένα κορίτσι, που ντυνόταν αγορίστικα, κι έκανε το λουστράκι, κείνα τα χρόνια της Κατοχής. Κάποιο πρωί, καθώς πήγαινε για δουλειά, τη χτύπησε ένα γερμανικό αυτοκίνητο και την ετραυμάτισε σοβαρά. Την πήγαν στο νοσοκομείο. Εκεί, αποκαλύφθηκε ότι το λουστράκι δεν ήταν αγόρι. Κι ο αυστριακός οδηγός που τη χτύπησε, συνταράχτηκε. Κι αποφάσισε να σταθεί πλάι στην Αργυρώ και την οικογένειά της.
Ο Αυστριακός, το 'πε και το 'κανε. Η Αργυρώ, έγινε καλά, μεγάλωσε, παντρεύτηκε. Μα τα δύσκολα τα μαρτυρικά χρόνια, που πέρασε σαν παιδί, άφησαν στην ψυχή της τα ίχνη τους. Κι η παλιά μου γειτονοπούλα κάποια στιγμή χτυπήθηκε απ' την αρρώστια και κατέληξε ψυχοπαθής στο Δαφνί... Πέθανε, πριν από μερικούς μήνες...".
Ωστόσο, υπάρχει ένα σχόλιο στο stixoi.info[3], που αν μη τι άλλο αναιρεί τα λεγόμενα του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Σύμφωνα με τον κύριο Κατσίγιαννη που γράφει το σχόλιο, πρόκειται για ποίημα του 1960, που έγραψε η αδελφή του η γνωστή ποιήτρια Κούλα Κατσίγιαννη, και αφηγείται βιώματα εκείνης της εποχής.
Έτσι, στον δεύτερο στίχο η οδός δεν είναι η Αριστοτέλους, ούτε μιλάει για κάποιον που γερνάει. Ο δεύτερος στίχος είναι "στην οδό Λεχαίου που γυρνάς". Η οδός Λεχαίου είναι από την Αρχαία Κόρινθο προς το αρχαίο λιμάνι του Λεχαίου στον Κορινθιακό κόλπο και εκεί, κοντά στο χωριό Λεχαίο είναι το εκκλησάκι του Αη-Γιάννη του Νηστευτή όπου ξετυλίγεται η ιστορία ανήμερα της γιορτής του (24 Ιουνίου). Μια ρομαντική ιστορία που μιλά για τα παιδιά, που πηδούν τις φωτιές, λόγω της ημέρας, και γι' αυτήν, που "έριχνε" φλούδες μανταρίνι στον σύντροφό της, που κόντευε να απολυθεί από τον στρατό (γι' αυτό και η αναφορά στα δίκοχα). Από την άλλη, η Αργυρώ του ποιήματος, είναι η ίδια η Κούλα Κατσίγιαννη, που έκανε τον αρχηγό στα παιχνίδια, αλλά έβαλε το όνομα Αργυρώ, επειδή κάνει ομοιοκαταληξία με το "θαρρώ".
Το ίδιο το ποίημα ωστόσο, σύμφωνα με τον κύριο Κατσίγιαννη, δεν είχε την ίδια ρομαντική κατάληξη: Αντιγράφηκε και υπεξαιρέθηκε μαζί με άλλα από τον τότε σύντροφο της αδελφής του και, άγνωστο πώς, έφτασε στον Λευτέρη Παπαδόπουλο.
____________________________
[1] ΜΕΛΩΔΙΑ FM 99.2 - «100 ΔΙΣΚΟΙ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ», ένθετο στην εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 29/6/2003
[2] Λ. Παπαδόπουλος, «ΜΑΤΙΕΣ», εκδ. ΚΑΚΤΟΣ, 2003
[3] stixoi.info: Οδός Αριστοτέλους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου