Όλα μού τα 'δειχνες εσύ

Σύνθεση	:	–
Στίχοι	:	Γιάννης Ρίτσος
Απαγγελία	:	Ασπασία Παπαθανασίου
Δίσκος	:	ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ
Κυκλοφορία	:	1974

Στίχοι

Όλα μού τα 'δειχνες εσύ, παιδί μου κι άρχοντά μου,
κι ως τα 'βλεπες όλα έφεγγαν σα να 'ταν σε ώρα γάμου.

Κι όλα κοντά μου τα 'φερνες, γνέφια, πουλιά κι αστέρια,
που 'λεγα κι έτσι να 'κανα θα τα 'πιανα στα χέρια.

Έτσι άχαρη, με ομόρφαινες, κ' έτσι άμαθη ―για κοίτα―
μες στη ματιά σου διάβαζα της ζωής την αλφαβήτα.

Και μάθαινα από την αρχή, πιο ωραία, τα μαθημένα
και μέτραγα στα δάχτυλα και τα βρισκα όλα ένα.

Ένα κι η γης και ο ουρανός, το φως, το χρώμα, η βιόλα
και τούτο το ένα ήσουνα εσύ και πάλι εσύ 'σουν όλα.

Κι έψαχνα πού τα γνώρισα, πού τά ειδα, πού και πότες,
κι έτσι σκυφτή, όπως τάιζα ένα σούρουπο τις κότες,

ένιωθα πάνω μου βαθύς ο θόλος ν' ανασαίνει
και τ' άστρα ως να με χτένιζαν με χρυσαφένιο χτένι.

Και ξάφνου ανανοήθηκα το τι 'ταν η αναγάλλια
που μ' έπαιρνε και μ' έφερνε στα ουράνια αγάλια-αγάλια

κι είδα το πότε και το πού, τις φωτοσκιές του δάσου:
Στην πόρτα εστέκοσουν εσύ και μ' έβλεπε η ματιά σου.

Κι έτσι στητός μου φαίνοσουν του κόσμου όλου πατέρας
και πάλι τόσο ανάλαφρος σαν φως και σαν αγέρας.

Και 'κεί που σε καμάρωνα, πλατάνι, παλληκάρι,
έτρεμα μην πνοή αγεριού στον ουρανό σε πάρει.

Πάνου απ' τις στέγες των σπιτιών, πάνου απ' τα δεντροκήπια
–χτύπος καρδιάς στων αστεριών τα πρώτα καρδιοχτύπια–

'κεί πάνου που αχνοσβήνανε του σύθαμπου τα ρόδα
κι ανάμεσά τους βούλιαζε χρυσή του γήλιου η ρόδα.

Κι έτσι, πάει κι έλα η όψη σου, μια φως, μια σκιά, καλέ μου,
μ' ίσκιωνε και με φώτιζε σα διάνεμα του ανέμου.

Τώρα τα μάτια σου έκλεισαν και 'γώ κλείστηκα απ' έξω
κι ούτε έχω πέτρα να σταθώ και δρόμο για να τρέξω.

Πληροφορίες

Με βάση τον «Επιτάφιο» που έχω, η Παπαθανασίου εδώ έχει ενώσει δύο ποιήματα βάζοντας τα δίστιχα σε διαφορετική σειρά.