Το τραγούδι του λειδινού

Σύνθεση	:	Χριστόδουλος Χάλαρης
Στίχοι	:	Νίκος Γκάτσος
Ερμηνεία	:	Δήμητρα Γαλάνη
Δίσκος	:	ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΕΣ
Κυκλοφορία	:	1975

Στίχοι

Βρίσκει το νερό στη χλόη
δενδρολίβανο κι αλόη
κι αρχινάει το μοιρολόι
ώι! ώι!

Λειδινέ μου Λειδινέ μου
και κλησαρωμένε μου.
Σπόρο χάρισα τ' ανέμου
και δενδράκι έγινέ μου,
νά βρει χώμα, να θεριώσει,
άλλο σπόρο να μου δώσει.
Λειδινέ μου Λειδινέ μου
και κλησαρωμένε μου.
Λειδινέ μου Λειδινέ μου
μυριολαβωμένε μου.

Με βασιλικό και κρίνο
ραίνει ο Άδωνις τον Λίνο
κι αρχινάει καινούριο θρήνο
ώι! ώι!

Πληροφορίες

Το ποίημα αναφέρεται σε ένα έθιμο που αναβιώνει μέχρι τις μέρες μας στην Αίγινα και που οι ρίζες του χάνονται στις προελληνικές δοξασίες, τις σχετικές με την λατρεία του θεού Άδωνη, που γονιμοποιεί την φύση. Ο Λειδινός είναι τοπικό ιδίωμα της λέξης δειλινός και σχετίζεται με το πρόσθετο γεύμα που έτρωγαν οι αγρότες το απόγευμα κατά τους θερινούς μήνες, που η μέρα είναι μεγάλη. Καθώς οι αγροτικές εργασίες πλησίαζαν προς το φθινόπωρο και οι μέρες μίκραιναν, αυτό το γεύμα δεν ήταν πια απαραίτητο, με αποτέλεσμα ο Λειδινός να πρέπει να "πεθάνει". Κατά το έθιμο, οι άνδρες έκαιγαν τις πρόχειρες καλύβες που είχαν κατασκευάσει για να τους διευκολύνουν κατά την διαμονή τους στην ύπαιθρο ενώ οι γυναίκες κατασκεύαζαν το ομοίωμα του Λειδινού, το οποίο έκαναν περιφορά μοιρολογώντας: "Λειδινέ μου, Λειδινέ μου και κλησαρωμένε μου". Τον έλεγαν κλησαρωμένο επειδή το κύριο γεύμα της ημέρας παρασκευαζόταν από αλεύρι που ήταν περασμένο από ψιλό κόσκινο, την κλησάρα ή κρησάρα.