Είναι παλιό το λιμάνι

Σύνθεση	:	Δήμος Μούτσης
Στίχοι	:	Γιώργος Σεφέρης
Ερμηνεία	:	Άλκηστις Πρωτοψάλτη - Χρήστος Λεττονός - Χορωδία
Δίσκος	:	ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ
Κυκλοφορία	:	1975

Στίχοι

Είναι παλιό το λιμάνι, δεν μπορώ πια να περιμένω
ούτε το φίλο που έφυγε στο νησί με τα πεύκα,
ούτε το φίλο που έφυγε στο νησί με τα πλατάνια,
ούτε το φίλο που έφυγε για τ' ανοιχτά.

Χαϊδεύω τα σκουριασμένα κανόνια, χαϊδεύω τα κουπιά
να ζωντανέψει το κορμί μου και ν' αποφασίσει.
Χαϊδεύω τα σκουριασμένα κανόνια.

– Είναι παλιό το λιμάνι, δεν μπορώ πια να περιμένω...
– Τ' άστρα της νύχτας με γυρίζουν στην προσδοκία
του Οδυσσέα για τους νεκρούς μες στ' ασφοδίλια.
– ...ούτε το φίλο που έφυγε στο νησί με τα πεύκα...
– Είναι παλιό το λιμάνι, δεν μπορώ πια να περιμένω.
– ...ούτε το φίλο που έφυγε στο νησί με τα πλατάνια...
– Τα καραβόπανα δίνουν μόνο τη μυρωδιά
του αλατιού της άλλης τρικυμίας.
– ...ούτε το φίλο που έφυγε για τ' ανοιχτά.
– Μες στ' ασφοδίλια σαν αράξαμε εδώ πέρα θέλαμε να βρούμε
τη λαγκαδιά που είδε τον Άδωνι λαβωμένο.

– Αν το θέλησα να μείνω μόνος, γύρεψα τη μοναξιά...
– Δε γύρεψα μια τέτοια απαντοχή,
– θέλησα να μείνω μόνος, γύρεψα τη μοναξιά...
– Δε γύρεψα το κομμάτιασμα της ψυχής μου στον ορίζοντα,
– θέλησα να μείνω μόνος, γύρεψα τη μοναξιά...
– Δε γύρεψα αυτές τις γραμμές, αυτά τα χρώματα, αυτή τη σιγή.

Χαϊδεύω τα σκουριασμένα κανόνια, χαϊδεύω τα κουπιά
να ζωντανέψει το κορμί μου και ν' αποφασίσει.
Χαϊδεύω τα σκουριασμένα κανόνια.

Είναι παλιό το λιμάνι, δεν μπορώ πια να περιμένω
ούτε το φίλο που έφυγε στο νησί με τα πεύκα,
ούτε το φίλο που έφυγε στο νησί με τα πλατάνια,
ούτε το φίλο που έφυγε για τ' ανοιχτά.

Πληροφορίες

Οι στίχοι του ποιήματος, πριν την προσαρμογή του Μούτση:

Είναι παλιό το λιμάνι, δεν μπορώ πια να περιμένω
ούτε το φίλο που έφυγε στο νησί με τα πεύκα,
ούτε το φίλο που έφυγε στο νησί με τα πλατάνια,
ούτε το φίλο που έφυγε για τ' ανοιχτά.

Χαϊδεύω τα σκουριασμένα κανόνια, χαϊδεύω τα κουπιά
να ζωντανέψει το κορμί μου και ν' αποφασίσει.
Τα καραβόπανα δίνουν μόνο τη μυρωδιά
του αλατιού, της άλλης τρικυμίας.

Αν το θέλησα να μείνω μόνος, γύρεψα τη μοναξιά,
δε γύρεψα μια τέτοια απαντοχή,
το κομμάτιασμα της ψυχής μου στον ορίζοντα,
αυτές τις γραμμές, αυτά τα χρώματα, αυτή τη σιγή.

Τ' άστρα της νύχτας με γυρίζουν στην προσδοκία
του Οδυσσέα για τους νεκρούς μες στ' ασφοδίλια.
Μες στ' ασφοδίλια σαν αράξαμε εδώ πέρα θέλαμε να βρούμε
τη λαγκαδιά που είδε τον Άδωνι λαβωμένο.

Το ποίημα ακούστηκε το 1995 στην παράσταση «Ανα-γέννηση», που έκανε ο Μαρκόπουλος κατά παραγγελία του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και παρουσιάστηκε στην Αίθουσα Φίλων Μουσικής. Εκεί το ερμήνευσε ο Τάσος Γέρου και υπάρχει στον ομότιτλο δίσκο που κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά.